Η μεταφορά των γραφείων του συλλόγου μας σε μία καινούρια γειτονιά της Κέρκυρας μας έφερε σε επαφή με καινούριο κόσμο που δεν άργησε να δείξει το ενδιαφέρον του για το άθλημα της σκοποβολής. Είναι ευχάριστο να βλέπουμε κυρίως νέους ανθρώπους να έλκονται από τη σκοποβολή και να μην πτοούνται από την ύπαρξη μίας αδικαιολόγητης προκατάληψης. Μιας προκατάληψης που οφείλεται κατά ένα σημαντικό ποσοστό στα εργαλεία που χρησιμοποιούμε ως μέσα προκειμένου να επιτύχουμε το κέντρο του χάρτινου στόχου μας.
Δεν μου έκανε καθόλου εντύπωση όταν η μητέρα ενός δωδεκάχρονου αγοριού βιάστηκε να μου ξεκαθαρίσει :
«…ήρθαμε με το γιό μου γιατί θα του άρεσε να ασχοληθεί με τη σκοποβολή και θέλαμε να δούμε το χώρο…, βέβαια φαίνεται ενδιαφέρον αλλά εμένα δεν μου αρέσουν τα όπλα…»
Αυτή ήταν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για να ξεκαθαριστούν κάποια βασικά πράγματα…
Όσο κι αν φαντάζει παράδοξο, στον σκοπευτικό μας σύλλογο, όπως και σε όλους τους σκοπευτικούς συλλόγους στην Ελλάδα, δεν υπάρχουνε όπλα. Αν κοιτάξουμε σε οποιοδήποτε λεξικό την λέξη όπλο, θα διαβάσουμε τα εξής:
Όπλο: 1. όργανο που χρησιμοποιεί κανείς για να επιτεθεί σε αντίπαλο ή να αμυνθεί απέναντί του. 2. Μέσο για την κατίσχυση, υπερίσχυση κάποιου 3. Οποιοδήποτε μέσο χρησιμοποιείται με σκοπό την πρόκληση βλάβης σε ανθρώπους ή ζώα και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για επίθεση, άμυνα ή για εκφοβισμό.
Όπως μπορεί να παρατηρήσει κανείς, η χρήση είναι αυτή που χαρακτηρίζει το όποιο αντικείμενο ως όπλο. Ένα ρόπαλο του baseball ή ένα μπαστούνι του golf μπορούν κάλλιστα να χρησιμοποιηθούν ως όπλα και να καταταχθούν μάλιστα στην κατηγορία των αγχέμαχων όπλων και η αλήθεια είναι ότι έχουν χρησιμοποιηθεί αρκετές φορές ως τέτοια, αλλά δεν έχω ακούσει κανέναν να πει σε αθλητή του baseball, «…πάρε το όπλο σου και πήγαινε χτύπα το μπαλάκι…».
Αν ερχόταν λοιπόν κάποιος στο σκοπευτήριο και μου έλεγε πως ήρθε να ξεκινήσει την σκοποβολή επειδή του αρέσουν τα όπλα, θα του έλεγα ότι ήρθε σε λάθος μέρος για να ασχοληθεί με λάθος αντικείμενο.
Ένας παρατηρητής μπορεί να παρεξηγήσει το ενδιαφέρον που δείχνει ο σκοπευτής για το αεροβόλο ή πυροβόλο που χρησιμοποιεί και να το παρομοιάσει με την σχέση που αναπτύσσουνε οι μαχητές με τα όπλα τους, έτσι όπως την έχουμε γνωρίσει μέσα από τα δημοτικά τραγούδια που έχουν γραφτεί για τη σχέση των κλεφτών και των αρματολών με τα ντουφέκια τους.
Δεν είναι του παρόντος να επεκταθώ στο πόσο αδικαιολόγητο είναι να γίνεται έστω και σύγκριση, πόσο μάλλον παρομοίωση των δύο αυτών παντελώς ανόμοιων καταστάσεων. Θα αρκεστώ στο να προσπαθήσω να εξηγήσω τι είναι αυτό που κάνει τον σκοπευτή να ενδιαφερθεί τόσο πολύ για το μέσο που χρησιμοποιεί για να πετύχει το στόχο του.
Αυτό που γοητεύει τον σκοπευτή από την πρώτη του επαφή με την σκοποβολή είναι η διαδικασία της σκόπευσης. Δεν είναι ο στόχος, δεν είναι το μέσο που χρησιμοποιεί. Πάνω απ’ όλα είναι η διαδικασία. Η προσήλωση του σε αυτήν είναι που θα τον απομονώσει από το περιβάλλον, θα τον απομονώσει από το παρελθόν, από την έγνοια για το μέλλον, θα συγκεντρώσει την σκέψη του σε αυτήν με όλη του τη δύναμη και θα προσπαθήσει να αποκλείσει συναισθήματα ενθουσιασμού ή απογοήτευσης. Μέσω της διαδικασίας αυτής θα αναπτύξει την αυτοκυριαρχία του και ως επακόλουθο την αυτοεκτίμησή του.
Η προσπάθειά του σκοπευτή για τελειοποίηση της διαδικασίας σκόπευσης τον οδηγεί στο ενδιαφέρον του για το μέσο που χρησιμοποιεί. Είτε αυτό είναι τυφέκιο, είτε είναι πιστόλι, αεροβόλο ή πυροβόλο. Βελτίωση του μέσου συνεπάγεται βελτίωση των συνθηκών της διαδικασίας. Κατά την προσπάθεια βελτίωσης της διαδικασίας ο αθλητής προσαρμόζει το μέσο που χρησιμοποιεί απάνω στο σώμα του, το ρυθμίζει σύμφωνα με το μέγεθος και τις ιδιαιτερότητές του σώματός του μέχρι που γίνεται προέκταση του. Χρειάζεται χρόνος και προσπάθεια, αλλά το αποτέλεσμα δικαιώνει τον αθλητή. Τώρα ποια το μέσο που χρησιμοποιεί θα τον βοηθήσει στο μέγιστο βαθμό να ασχοληθεί με την ουσία της σκοποβολής, «την διαδικασία της σκόπευσης». Έτσι ο σκοπευτής βασίζεται στο μέσο, το εκτιμά γιατί ξέρει ότι μετά από τόσο χρόνο και κόπο που έχει περάσει μαζί του δεν υπάρχει άλλο που να του ταιριάζει καλύτερα και που να μπορεί να υπηρετήσει το σκοπό του πιο πιστά.
Κάθε φορά λοιπόν που κάποιος αναφέρει τα αεροβόλα και τα πυροβόλα μας ως όπλα, αφενός υποβαθμίζει τα εργαλεία αυτά που είναι απολύτως εξειδικευμένα στο αγώνισμα για το οποίο έχουν αγοραστεί σύμφωνα με τις απαιτήσεις και τους κανόνες που το διέπουν, αφετέρου παρουσιάζει τους αθλητές ως πολεμιστές που η εξάσκησή τους έχει ως σκοπό την επιβίωση ή το φόνο.
Ευτυχώς αυτή είναι μία παρεξήγηση που ο καθένας μπορεί να κατανοήσει και να την λύσει από την πρώτη επαφή με το άθλημά μας, γι’ αυτό και είμαστε σίγουροι πως η παρουσία μας στη γειτονιά αυτή θα βοηθήσει στο να αποκτήσει η σκοποβολή την δημοτικότητα που της αξίζει και όλο και περισσότεροι συμπολίτες μας να αποκομίσουν τα οφέλη που αυτό το ιδιαίτερα παιδαγωγικό αλλά και ανδραγωγικό άθλημα μπορεί να τους προσφέρει.